Waar onze Oosterburen al vanaf 1991 een consistent zonne-energie beleid voeren, is het in Nederland een komen en gaan van tijdelijke regelingen. In Duitsland geldt een FIT (Feed In Tariff = vaste teruglever-vergoeding), deze regeling is vanaf 2000 in hun EEG (hernieuwbare energie wetgeving) geborgd. In Nederland kiest men steeds voor iets nieuws, waarmee de markt niet alleen ondersteund maar ook verstoord wordt.

Dit verschil in beleid is deels te verklaren door de enorme belangen die de Nederlandse economie en overheid hebben in de productie en distributie van conventionele energie (met name gas en olie).

We zien dit ook terug in de marktontwikkeling voor zonne-energie: in Duitsland zijn inmiddels 3 panelen per inwoner geïnstalleerd terwijl we in Nederland 1 paneel per 5 inwoners aantreffen. Duitse solarbedrijven zijn gegroeid tot concerns die wereldwijd succesvol zijn, terwijl Nederlandse bedrijven in onze wispelturige thuismarkt met moeite het hoofd boven water kunnen houden…

Een kort overzicht van het Nederlandse beleid in de afgelopen 20 jaar:

• In 1996 werd de regulerende energieheffing ingevoerd. Groene stroom werd vrijgesteld van deze heffing. Een goeie constructie: de vervuiler betaalt, de concurrentiepositie van duurzame energie verbetert en de kosten om het uit te voeren zijn gering. E.e.a. wordt namelijk via de belastingheffing geregeld. In verband met Europese regels en de positie van buitenlandse producenten is deze vrijstelling echter weer snel komen te vervallen.

• Om de duurzame energieproductie toch te ondersteunen werd in 2003 de MEP (Milieukwaliteit Electriciteitsproductie) subsidieregeling ingevoerd. Deze aanschafsubsidie op zonnepanelen ging ten onder aan het eigen succes. In 2006 werd i.v.m. de kosten deze regeling weer afgeschaft.

• In 2008 werd de SDE (Stimuleringsregeling Duurzame Energie) geïntroduceerd. Deze regeling geeft een vergoeding per opgewekte kWh duurzame stroom en is vooral gericht op duurzame-energieproducenten (en dus niet op consumenten die voor eigen gebruik energie opwekken). De regeling loopt nog steeds.

• In 2012 en 2013 gold er voor particulieren (deze kunnen geen gebruik meer maken van SDE) een aanschaf-subsidie op zonnepanelen

• Voor bedrijven die investeren in zonnepanelen is het mogelijk om met fiscale regelingen (EIA, KIA) de netto investering te verlagen

• Op kleine aansluitingen (tot 3 * 80 A) bestaat de mogelijkheid te salderen. Dit wil zeggen dat stroom via dezelfde meter op het net geplaatst en opgenomen kan worden zonder heffing van BTW en energiebelasting. In eerste instantie was dit beperkt tot 3000 kWh respectievelijk 5000 kWh. Momenteel is dit onbeperkt.

• In het energieakkoord van 2013 is de mogelijkheid tot salderen op afstand door middel van de zogenaamde postcoderoos in het leven geroepen. Met deze regeling kunnen coöperaties gebruik maken van een verlaagd energie-belastingtarief indien productie en consumptie van de zonne-energie zich binnen aangrenzende postcodegebieden bevinden. Een recente uitspraak van de fiscus dwarsboomt de regeling echter omdat er op verschillende punten in de keten BTW geheven gaat worden. Hiermee is de business-case om zeep geholpen.

Kortom: de vele regels en ingewikkelde procedures bemoeilijken een winstgevende toepassing. Belangrijkste kenmerken: tijdelijk, duur en inefficiënt.

De vraag is of onze overheid een decentrale energievoorziening ambieert en zonne-energie als autonome voorziening voor consumenten en bedrijven wenst? Immers per paneel op een particulier dak loopt de overheid ongeveer € 1.000,- aan belastinginkomsten mis!

Wat is wijsheid? Tijd en geld investeren om binnen een ’postcoderoos’ zonne-energie op te wekken? Onze projecten SDE-proof maken?

Bij Switch2Solar zijn we van mening dat goed advies hoort te anticiperen op veranderende regelgeving. Daarnaast zien we de noodzaak te werken aan technische oplossingen die onze business zoveel als mogelijk onafhankelijk maken van beleid. En ook een internationale scope maakt de branche minder vatbaar.